Piotr Zbączyniak
Piotr Zbączyniak urodził się 28 czerwca 1893r. w Turostowie (wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gnieźnieńskim, w gminie Kiszkowo) w rodzinie Stanisława i Konstancji z domu Błażejewskiej. W 1897r. wraz z rodziną przeprowadził się do wsi Górczyn, którą w 1900r. włączono do miasta Poznania.
Po ukończeniu 6 lat - Piotr Zbączyniak rozpoczął naukę w 8 klasowej szkole powszechnej w Poznaniu. Brał udział w strajku szkolnym - za co, karnie, musiał powtarzać rok. Po ukończeniu szkoły pomagał ojcu w pracy w młynie. W 1910r. wyjechał za pracą do Nadrenii - do miejscowości Oberhausen, gdzie początkowo pracował w odlewni, a następnie w kopalni.
Widokówka z Oberhasuen z 1903r. gdzie przez 2 lata pracował Piotr Zbączyniak
W 1912r. został powołany do obowiązkowej służby wojskowej. W 1914r. gdy wybuchła I wojna światowa służył najpierw do 1915r. na froncie wschodnim, następnie stacjonował wraz z pułkiem we Francji.
30 listopada został, na własną prośbę, zwolniony z armii i udał się najpierw do Oberhausen, a następnie do Poznania, gdzie 10 grudnia 1918r. wstąpił do tworzących się oddziałów powstańczych. Tam został włączony do kompanii garnizonu Poznań-Wschód dowodzonego przez por. Edmunda Małeckiego. Brał czynny udział w walkach o wyzwolenie miasta Poznania. Od 27 grudnia 1918r. pełni funkcję p.o szefa kompanii pod Miejską Górką i Rawiczem. W kwietniu 1919 r. mianowany przez Naczelną Radę Ludową Poznania starszym sierżantem.
Piotr Zbączyniak - siedzi w środku, podczas powstania wielkopolskiego
W połowie lutego 1919r. został wysłany wraz z transportem żywnościowym z Poznania do Sądowej Wiszni (okręg lwowski). Po powrocie w kwietniu 1919r. zostaje skierowany do II baonu Obrony Krajowej jako sierżant szef. Następnie wraz z oddziałem zostaje przerzucony na linię demarkacyjną w okolicy Bydgoszczy, a później Rawicza. Po likwidacji baonu, w styczniu 1920r. - służy w 159 pułku piechoty wielkopolskiej. Od marca 1921r. Piotr Zbączyniak już jako żołnierz zawodowy pełni służbę - najpierw w 159 pułku, potem w 74 pułku piechoty, aż do kwietnia 1937r. kiedy to zostaje przeniesiony w stan spoczynku w stopniu chorążego.
Ewa i Piotr Zbączyniakowie, wzięli ślub 21 listopada 1919r
Wraz z pułkiem - w czerwcu 1922r. wkracza do Lublińca.
Wkroczenie żołnierzy 74 pułku piechoty do Lublińca 26 czerwca 1922r
Karykatura chor. Piotra Zbączyniaka - wykonana w 1929r.
przez Jerzego Szwajcera
Wkrótce przeprowadza się do Lublińca jego rodzina - żona Ewa z domu Zaremba, wraz z synami Edwardem i Zenonem. Tu na świat przychodzą także jego dwaj pozostali synowie: Bronisław w 1924r, oraz Zygmunt w 1927r.
Piotr Zbączyniak, pierwszy po lewej, za nim żona Ewa,
po jego lewej stronie synowie: Zenek i Zygmunt, zaś po prawej z rowerem syn Bronek
Rodzina zamieszkuje najpierw w kamienicy przy ulicy Sobieskiego, następnie w kamienicy przy Pawła Stalmacha, zaś po wojnie - na Żwirki i Wigury.
Kamienica przy Koszarach - Sobieskiego 38,
tu początkowo mieszkała rodzina Piotra Zbączyniaka - zdjęcie 1941r
Latem 1927r. dochodzi w rodzinie Zbączyniaków do tragedii. Rodzina wspólnie uczestniczy w letnich manewrach na poligonie. Najstarszy syn - Edward rozchorowuje się, dostaje zapalenia płuc i mimo leczenia, w wieku siedmiu lat, umiera 4 kwietnia 1928r.
Grób najstarszego syna Piotra Zbączyniaka - Edwarda
- po prawej stronie żona Ewa Zbączyniak
W czasie okupacji Piotr Zbączyniak pracuje w rozlewni piwa u Pawła Kubaszka jak pracownik fizyczno-umysłowy. Współpracuje też z partyzantką AK-owską działającą w okręgu lublinieckim zaopatrując ją w żywność i przenosząc informacje o ewentualnych zagrożeniach. Po wkroczeniu Armii Czerwonej przez krótki okres pełni funkcję komendanta milicji w Lublińcu. Następnie zostaje przeniesiony do Urzędu Ziemskiego, a od maja 1945 pracuje jako kierownik powiatowego referatu aprowizacji. Zaś po jego rozwiązaniu do 1950r. jest kierownikiem handlu w powiecie lublinieckim. Przez kolejne 10 lat pracuje w Hucie Mała Panew w Ozimku. 3 lutego 1960r. przechodzi na rentę z powodu rozedmy płuc.
Piotr Zbączyniak
Piotr Zbączyniak za swoją służbę dla kraju zostaje odznaczony: Krzyżem Walecznych, Medalem Pamiątkowym za wojnę 1918-1920, Medalem Pamiątkowym 10 lecia, a także Brązowym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 1957r. otrzymuje Wielkopolski Krzyż Powstańczy.
Piotr Zbączyniak - siedzi po lewej stronie
Przed wojną działał w Lidze Morskiej i Kolonialnej i Związku Powstańców Wielkopolskich. W 1938r. jako członek koła Lubliniec, oddziału śląskiego Związku Powstańców Wielkopolskich - wziął udział w zawodach strzeleckich o Mistrzostwo Okręgu Śląskiego - gdzie indywidualnie zajął I miejsce, a wraz z Kołem Lubliniec - miejsce II.
Dyplomy za udział w zawodach strzeleckich w 1938r. w Katowicach
Umiera w 19 czerwca 1967r. i zostaje pochowany na cmentarzu parafialnym w Lublińcu.
Na podstawie:
Archiwum prywatne - rodzina Zbączyniak, Bulik
Biogram napisany przez Piotra Zbączyniaka
FotoPolska
powstancy-wielkopolscy.pl